11 marca//godz. 20:30//MAAT PROJEKT//Station de Corps
Reżyseria: Tomasz Bazan
Muzyka: Joanna Duda
Multimedia: Paweł Korbus i Maciej Połynko
Realizacja techniczna: Maciej Połynko
Choreografia: Tomasz Bazan
Konsultacje choreograficzne: Tania Androwska
Występują: Tomasz Bazan, Patrycja Płanik, Paweł Korbus
Muzyka: Joanna Duda
Multimedia: Paweł Korbus i Maciej Połynko
Realizacja techniczna: Maciej Połynko
Choreografia: Tomasz Bazan
Konsultacje choreograficzne: Tania Androwska
Występują: Tomasz Bazan, Patrycja Płanik, Paweł Korbus
premiera: 17 czerwca 2012
„Chciałbym wiedzieć, gdzie to jest […]
możecie pojechać tam razem, później mi opowiecie […]
klucz jest w mojej torebce […]
jestem gotowa”
możecie pojechać tam razem, później mi opowiecie […]
klucz jest w mojej torebce […]
jestem gotowa”
Zet i dwa zera, reż. Peter Greenaway
Tańczę tutaj dla Ciebie. To moja stacja. Jestem pewien, że istnieje taka możliwość spotkania się na tej stacji. Na tej stacji jest tylko jedna zasada: musisz udowodnić, że tańczysz dla mnie – zrobisz wszystko, aby mnie przekonać – nawet gdybyś musiał potraktować swoje ciało jako pojemnik nie bacząc na jego zniszczenie. Jeśli to się stanie – wtedy spotkamy się i zawrzemy umowę – ja zatańczę dla Ciebie. Gdyby jednak Ci się nie udało, będziemy musieli się rozstać – wtedy ja zabieram to, co dałeś na zawsze. Próby kontaktu z drugim człowiekiem. Próba uchwycenia zmian, które zachodzą w nas w wyniku tego. Czy ciało jest tylko pojemnikiem? Czy moje ciało należy do mnie, czy ja należę do mojego ciała? Nierozstrzygalność tych pytań powoduje pozostawanie w ciągłym wewnętrznym procesie ruchu wobec samego siebie. Obserwuję próby przekroczenia tych granic.
Teatr Maat Projekt
„Station de Corps” nie jest ani przedstawieniem teatru tańca, ani spektaklem ruchu, nie jest też przykładem technicznej struktury złożonej z ruchowych improwizacji. Nie przypomina również często wykorzystywanej w kręgach teatrów poszukujących „pracy w procesie”. Jest wszystkim po trochu, a jednocześnie czymś więcej. Na ratunek w poszukiwaniu określeń przychodzi metafora podróży rozważnie wytyczonej i konsekwentnie zakomponowanej, w którą wykonawca-performer zabiera widza – obserwatora i świadka. Podróż ta stanowi dla obu stron przejście od doświadczeń obecności ciała do doświadczeń obecności wyrażanej przez ciało. […]Bazan dzieli swoje ciało na segmenty i ukazuje, jak różne pozycje – rąk, dłoni, ramion, bioder, nóg, stóp, pleców – odmienne rodzaje ich poruszeń i kontaktu z podłogą wzajemnie na siebie wpływają. Jest w tym coś z zabawy możliwościami ciała i samym ruchem, ale zabawa ta wcale nie jest śmieszna. Stawiając pytania i wyzwania ciału, Bazan bada istotę człowieczeństwa. Co znaczy mieć ciało człowieka? Co to znaczy być ciałem człowieka?
Magdalena Hasiuk, Ecce ciało, „Teatr” 2013, nr 1
Teatr Maat Projekt powstał w 2004 roku w Lublinie. Inicjatorem powstania teatru był reżyser, choreograf i tancerz Tomasz Bazan. Naczelnym założeniem przyświecającym powstającej grupie były hasła odnalezienia „czystego języka ciała” poprzez odwoływanie się do wielu sztuk wizualnych i performatywnych przenoszonych na grunt teatru. Ciało, ruch, ekspresja niewerbalna stały się naczelnym celem grupy: „Pracujemy z ciałem ludzkim i w nim upatrujemy odpowiedzi na stawiane w naszych badaniach pytania” (www.teatrmaat.pl). Osobą organizującą prace jest lider i założyciel –Tomasz Bazan, absolwent kulturoznawstwa na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej, twórca i kurator międzynarodowego festiwalu eksperymentalnego tańca i ruchu Maat Festival. W zespole zgromadził kilkunastu współpracowników, który realizują różne spektakle, inicjatywy (około)artystyczne czy performanse. Do najważniejszych osób skupionych wokół teatru Maat Projekt należą: Jacek Poniedziałek, aktor Nowego Teatru Krzysztofa Warlikowskiego w Warszawie (w spektaklachIndukcje i Orlando), Natalia Kalita, aktorka Teatru Dramatycznego w Warszawie (Hermeneia, Orlando), Paweł Korbus (Station de Corps i Orlando.1) oraz Patrycja Płanik, fotografka, artystka wizualna (Wake Up, Król Olch, Indukcje, Hermeneia, Święto Wiosny, I Ifigenia, Orlando, Station de Corps).
Grupa w swoich poszukiwaniach teatralnych czerpie z rozmaitych technik tanecznych, butoh, a nawet sztuk walki. Spektakle realizowane przez Tomasza Bazana zawierają elementy sztuki performansu, sztuk wizualnych czy instalacji wideo. Naczelną zasadą organizującą estetykę Teatru Maat Projekt są nieustanne poszukiwania właściwej formy spektaklu. Różnorodne pozostają również literackie inspiracje: 0 Szczepana Orłowskiego oraz Orlando Virginii Woolf w spektaklu Orlando, Ifigenia Eurypidesa w I Ifigenia, Czekając na Godota Becketta w Święcie wiosny czy Król Olch Goethego w spektaklu o tym samym tytule. W dużej części realizacji koncept i kształt przedstawienia opiera się na pomyśle Tomasza Bazana, tak było w spektaklach: Idiota albo Trans, Indukcje, Hermeneia/Powrót, Wake Up czy Station De Corps.
Teatr Maat Projekt wystąpi w Od Nowie po raz trzeci. Na początku był spektakl My (Requiem) (Klamra’2009) inspirowany twórczością Francisa Bacona, którego oryginalne malarstwo przeniesiono na scenę w bardzo sugestywny sposób. Eksperymentem z pogranicza sztuki performansu, video-artu oraz spektaklu teatralnego były Indukcje (Klamra’2011). Przedstawienie zrealizowane wraz z Jackiem Poniedziałkiem i Patrycją Płanik (odpowiedzialną za efekty wizualne) było spektaklem prawdziwie alternatywnych kontrastów i zderzeń: nagiego ciała z eleganckim ubraniem, aktora z performerem, tego co na żywo z tym, co zapośredniczone, wreszcie teatru dramatycznego z teatrem tańca.